Na spacerze zepsem jest najłatwiej: niemieccy, włoscy, anglosascy psiarze spotykają się na łące i mówią językiem łąki: what a wonderful dog! He is so cute! Taki pigeon, pardon: dog – english. Najtrudniej – na festiwalach, gdzie mi zawsze brakuje słów, gdzie państwo rozmawiają o poezji, krążąc wokół takich gratek jak desygnat, epifania, hermeneutyka, krypto cytat. A ja się muszę obracać w obrębie mojego słownika i czuję, jak mi jakiś wewnątrz głowy mięsień – napręża się i wydaje na świat zdania: jakieś takie niedoróbki. Poronione, bez formy. Patrzę wtedy głęboko w oczy rozmówcy, żeby mu przekazać pozawerbalnie, że tam coś jest, jakieś zwoje.

Po powrocie – lekcje obcego języka. Tato mi przezornie „Drakulę” przez kumpli podesłał. Wersja jest uproszczona, więc można bez wysiłku i z poczuciem wypełnianego obowiązku – zapuścić dołączoną płytę. Nocą, kiedy ma się siłę tylko na karmel i pop, wyobrażam sobie „the road to Castle Dracula” i trudno mi wyjść poza wizję Coppoli. Najczęściej oglądany przeze mnie film wrył się, zarządza wyobraźnią. Więc trochę zmieniam: niechże Jonathana Hakera zamiast Keanu Reevesa gra Kuba Wojewódzki, a śliczną Minę – Vanessa Paradis. Myślę, że Kuba by chciał.

Ten wpis został opublikowany dnia 2010-08-21 o godz. 10:05 w kategorii . Możesz śledzić komentarze do tego wpisu, korzystając z wątku RSS 2.0. Możesz dodać komentarz lub wysłać sygnał trackback ze swojej strony.